Solo - Het Verhaal

Na (wat ik begreep) een week lang in spanning te hebben gezeten wachtend op de solo-ervaringen is het dan eindelijk zover! Het wachten is over...

Vorige week zaterdag was het dus zover. Om 6 uur 's ochtends stapte mijn instructeur uit het vliegtuig en stond ik er alleen voor. Wel apart hoor, dat de enige die mij ervan kan weerhouden ergens neer te storten het wel welletjes vind...los het zelf maar op is de gedachte. Qua spanning viel het eigenlijk wel mee, de (enorme) stap die gezet ging worden leek haast logisch. In het begin nog wel wat gestunteld met de RT (RadioTelephony, oftewel praten met de toren) wat enkelen van jullie vast wel gehoord hebben...(hoorde dat er nog heel wat lezers naar de toren hebben zitten luisteren! Leuk om te horen dat er zoveel zijn die mijn avonturen volgen! En...klonk het nog een beetje professioneel of viel het tegen?) maar eenmaal op weg ging het wel lekker!

Fluitend taxiede ik over de Taxiway richting de Runway. Ik keek nog weer een keer naar rechts om te concluderen dat er toch echt niemand naast me zat, en floot lekker verder. Bij de baan aangekomen, moest ik nog even wachten op een ander vliegtuig dat net aan het landen was maar al snel daarna was ik aan de beurt. Het fluiten was onderhand al gestopt want de concentratie nam het nu toch wel over. Bij het oprijden van de baan alles nogmaals checken of het wel goed staat en of er echt niks vergeten is...en toen GASSEN!

Zo mooi om die gashendel zo naar voren te dauwen! De snelheid loopt snel op en bij de 60 knopen (ongeveer 110 km/u) het stuur rustig naar me toe trekken. Het was een feit, IK VLOOG! Helemaal zelf en zonder hulp!

Het idee tijdens deze eerste solo is dat er drie keer om het vliegveld heen wordt gevlogen. En bij elk rondje land je weer. In totaal dus drie keer opgestegen en drie keer geland. De landingen waren nog niet helemaal perfect (het blijft een lastig punt...) maar dat komt nog wel eens. Verder ging het helemaal prima! Nog wel een beetje moeten uitkijken voor een maffe Indier in een Twinstar (twee-motorig vliegtuig dat veel sneller vliegt dan mijn tuftuf Archer). Hier in Mesa worden ook Indiers opgeleid door Sabena en met alle respect...ze kunnen niet vliegen! Tijdens ons zesde beurtje zei de instructeur dat wij al beter opstegen dan de gemiddelde Indier die hier al een half jaar les had...Maar ja, samen met de toren zijn we er helemaal uitgekomen en is iedereen weer veilig op aarde teruggekeerd.

Bij terugkomst op de Ramp (lees parkeerplaats voor vliegtuigen) stonden enkele klasgenoten mij op te wachten. Howard (mijn instructeur) sneed m'n stropdas door (die ik voor een keertje omgedaan had, de rest van de tijd lopen we namelijk zonder stropdas omdat te warm is) en vervolgens werd ik teruggebracht naar het appartementencomplex om daar met uniform en al in het zwembad te worden gegooid. Hier heb ik gelijk al twee tradities te pakken. Het is namelijk gewoonte dat als er iemand solo gaat als eerste de stropdas wordt afgeknipt en als tweede wordt de solist nat gegooid. Dit alles moet gebeuren zonder dat de grond door de solist geraakt wordt. Ik werd dus naar het zwembad gedragen!

Toen ik weer droog was begon het besef een beetje door te dringen. Tijdens de vlucht was ik zo druk geweest dat ik er niet echt van heb kunnen genieten. Maar toen ik eenmaal droog was...Ik had het gevoel alles aan te kunnen! HEERLIJK! Vliegen is echt supermooi!

Afgelopen week heeft dat nog eens dubbel en dwars bewezen. Ben nog eens drie keer alleen op stap gegaan. En nu ook verder dan alleen een rondje om het vliegveld. Nu is het eindelijk weekend want al dat vliegen kost toch wel veel energie! Straks gaan we proberen om een Baseball wedstrijd te bezoeken en morgen ben ik lekker vrij. Even wat gas terug dus...

Nogmaals, ik vind het leuk om te horen dat er zo veel mensen zijn die het hiero volgen! Hoop dat alles daar in Nederland ook prima gaat!

Groeten uit het zonovergoten Mesa!

PS Ik heb een film gemaakt van het hele solo-avontuur, dan wordt het misschien iets duidelijker wat ik precies heb gedaan.